Wspinaczka na Teide

Rozpoczynamy, wchodząc na tę górę z pumeksu, która przed laty była eksploatowana w celach przemysłowych i rolniczych. Pumeks jest rezultatem wybuchu wulkanu, spowodowanym zawartymi w magmie gazami. Podczas wydostawania się magmy na zewnątrz powstaje zjawisko podobne do odkorkowania szampana, a te „bąbelki po wyjęciu korka” są widoczne w postaci pumeksu.

Podczas wchodzenia góra ta znajduje się po naszej prawie stronie. Jest to typowa kopuła wulkaniczna, najlepszy jej przykład w Las Cañadas. Jej ukształtowanie się jest rezultatem wydostawania się lepkiej lawy, która przemieszcza się tylko na krótkiej odległości, dlatego też kumuluje się, przyjmując kształt kopuły, po łacinie „domus”, stąd jej lokalna nazwa „domo”.

Pumeks ma szerokie zastosowanie w rolnictwie i przemyśle, stąd też był wykorzystywany na Teide, zanim uznano ten obszar za park narodowy. Te dawne kopalnie zostały przywrócone do poprzedniego stanu, ale możemy zauważyć skąd wydobywano pumeks po innym zabarwieniu, jaśniejszym od otoczenia.

Wielkie kamienie urozmaicają ostatni odcinek trasy. Są to tzw. kule akrecyjne, które skulały się oderwane od strumienia płynnej czarnej lawy, który zatrzymał się u podnóża Teide. Tworzą się tak samo jak kule śniegowe: po oderwaniu się od odgałęzienia lawy, toczą się i dodają nowe warstwy lawy, aż do momentu zatrzymania się poniżej jej strumienia.

Ta sugestywna nazwa odnosi się do ostatniego punktu, gdzie można było otrzymać drewno podczas wchodzenia na El Teide. Z tego to powodu podróżnicy i odkrywcy robili tu ostatni postój, aby przenocować przed ostatecznym atakiem na wulkan. Pamiętajmy, że jesteśmy na wysokości 2982 metrów n.p.m.

Jeden ze znajdujących się tu wielkich kamieniu posiada w dolnej części otwór, który był wykorzystywany jako naturalne schronisko do spania.

Pniemy się w górę do schroniska Altavista między dwoma odgałęzieniami czarnej lawy, po starym El Teide, pokonując zygzakiem strome zbocze. Wchodzimy po materiale liczącym minimum 32.000 lat. Dla geologii to drobiazg, ale nie dla El Teide, który był aktywny aż do czasów historycznych.

Schronisko leży na równinie otoczonej dwoma imponującymi odgałęzieniami lawy, tak wysokimi, że ledwo widzimy szczyt. Jest to najwyżej położone w Hiszpanii miejsce noclegowe, idealne, by się wyspać i o świcie wejść na El Teide. Nocny widok nieba jest stąd po prostu zachwycający. Zaledwie 35 minut po zachodzie słońca można zaobserwować światło zodiakalne i Drogę Mleczną.

W tym miejscu kończy się ścieżka prowadząca od Altavista, biegnąca przez obfity materiał piroklastyczny zwany „malpaís”, tutaj zaczyna się wejście na szczyt dla tych, którzy wystąpili o pozwolenie. Tę niewielką mesetę zajmuje dziś górna stacja kolejki linowej i jest to miejsce, w którym rozpoczyna się prawdziwe wejście na krater.

Wejście na krater zaczyna się obok ściany wielkiego kanału lawowego, który schodzi od samego jego brzegu.  Zwróci naszą uwagę fakt zróżnicowania ściany: ma miejsca zupełnie gładkie, powstałe z bardziej płynnej lawy, oraz takie, w przypadku których zauważymy, jak formował się kanał poprzez nakładanie się poszczególnych warstw lawy.

Ostatni odcinek podejścia został nazwany imieniem słynnego geologa kanaryjskiego, który zaproponował go, jako optymalne wejście na krater. Droga wspina się zygzakiem, zbliżając się do brzegu zbocza, gdzie obserwujemy nałożone na siebie warstwy lawy.  Możemy zobaczyć też kilka fumaroli, choć mniej ważnych od tych, które występują na kraterze.

Na końcu wspinaczki czekają na nas dwa spektakle: panorama i sam krater. Łatwo zauważymy opary siarki wydobywające się z fumaroli oraz złoża siarki wewnątrz krateru (gdzie nie mamy dostępu), który był eksploatowany w celu jej wydobycia.

Należy uważać przy siadaniu, aby nie poplamić ubrania kwasem siarkowym, który powstaje z połączenia oparów siarki z parą wodną.