Cubo de la Galga

Wyruszamy z parkingu usytuowanym przy Punkcie Informacji o Środowisku i na początku trasy napotykamy dość przerzedzoną formację roślinną o nazwie monteverde. Drzewa owocowe dzielą tu grunt z woskownicami i wrzosami, co wskazuje nam, że nie mamy do czynienia z czystymi makarozynejskimi lasami wawrzynolistnymi. Możemy tu również zobaczyć krzaki jeżyny - gatunek informujący nas o obecności ludzkiej - który w dalszej części trasy ulegnie stopniowemu przerzedzeniu.

Łuskowata kora tego gigantycznego drzewa pokazuje nam, czym jest laur kanaryjski (Apollonias barbujana). Jest to wspaniały okaz, osiągający wysokość około 25 metrów. Rośnie na skraju lasu, co jest bardzo typowe dla tego gatunku. Drzewa z gatunku Apollonias barbujana nie występują zbyt często, gdyż ich drewno o czerwonawym odcieniu jest niezwykle wysoko cenione, szczególnie do produkcji mebli w stolarstwie artystycznym; de facto, dawniej gatunek ten zwano „hebanem kanaryjskim”.

To rosnące na skraju drogi drzewo sprawia wrażenie oblężonego lub chronionego ogromem gałązek wychodzących z jego podstawy. Stanowią one jego potomstwo, zwane „chupones”. Jest to jedna z charakterystycznych cech smaczliwki indyjskiej, makaronezyjskiego endemitu typowego dla lasów wawrzynolistnych. Nawet jeśli główny pień obumrze, jego podstawę stanowi sporych rozmiarów sęk, z którego wyrasta całe mnóstwo „chupones”, utrzymujących drzewo przy życiu.

Motywem przewodnim pejzażu Cubo de la Galga jest woda i - w miarę zagłębiania się w wąwóz - będziemy zauważać coraz większą wilgotność, w miarę zasklepiania się zielonego baldachimu. Przejdziemy pod kanałem wodnym transportującym ten cenny zasób przyrody do celów jego wykorzystania w rolnictwie i zaopatrzenia ludności, od którego racjonalnego użytkowania zależy utrzymanie tego pejzażu.

Wąwozy powstają w wyniku procesów erozji na przestrzeni czasu. Przypomina nam o tym ten kamień znajdujący się w dość niepewnej równowadze. Ścieśnione i wąskie jak kaniony wąwozy, takie jak Cubo de La Galga, wskazują nam, że znajdujemy się na młodej wyspie, na której erozja wciąż jeszcze kształtuje krajobraz. Dlatego któregoś dnia kamień ten utraci swoją równowagę i skończy na dnie wąwozu. (Być może trzeba będzie na to jeszcze czekać setki lat)

Skrzyżowanie szklaków zachęca nas do spędzenia chwili w ciszy. Delikatne pobrzękiwanie płynącej wody konkuruje tu ze śpiewem ptaków. Bardzo prawdopodobne jest to, że usłyszymy zachrypłe nawoływanie endemicznych gatunków kanaryjskich gołębi, które wydają dźwięki o brzmieniu naszej samogłoski U. Jeśli pozostaniemy cicho i nie będziemy się ruszać, będziemy nawet może mogli zaobserwować jakiegoś gołębia przelatującego nad drzewostanem.

Splendor dolinnych makaronezyjskich lasów wawrzynolistnych z drzewem laurowym o nazwie til daje o sobie znać w tym punkcie, gdzie natykamy się na małą równinę dającą się przyrównać do spokojnie płynącej wody pomiędzy roślinnością. Rozpościerający się na dużej wysokości roślinny baldachim utrzymuje ciągły półcień i wilgoć. Światło ledwie dochodzi tu do podłoża. Drzewa „til”" są bezsprzecznymi bohaterami tego obszaru, ze swoimi długimi pniami z zielonego i twardego drewna. Ten gatunek występuje wyłącznie w miejscach, w których panują warunki idealne do rozwoju makaronezyjskich lasów wawrzynolistnych, co pokazuje nam, w jak uprzywilejowanym miejscu mamy sposobność przebywać.

Nazwa tego punktu widokowego mówi sama za siebie (słowo „asomar” oznacza „wychylać się”). Wychylamy się u góry, aby móc podziwiać wspaniały widok na te zbocza porośnięte makaronezyjskimi lasami wawrzynolistnymi. Pokrywają one wschodnią część La Palma, stawiając czoła wiejącym tu pasatom. Znajdujemy się w strefie o optymalnych warunkach do rozwoju makaronezyjskich lasów wawrzynolistnych na Wyspach Kanaryjskich, ze zboczami na wysokości poniżej 1200 metrów, które przechwytują wodę z przynoszonych przez pasat mgieł - źródła i siły witalnej formacji roślinnych o nazwie monteverde.

Wracamy kanałem, wychodzącym z Cubo w tym właśnie punkcie. Woda - podstawowe źródło tego ekosystemu - odgrywa tu również kluczową rolę, gdyż przybrzeżne rolnictwo utrzymuje się właśnie dzięki wodzie wypływającej z podziemnych źródeł i nawadniającej leśne tereny. Zanim ruszymy w drogę powrotną po tym samym szlaku co ten, którym weszliśmy na początku trasy, będziemy mogli obejrzeć ze zbocza ten porośnięty bujną roślinnością kanion z innej perspektywy.