Caldera de Bandama

Trasa wyrusza z kompleksu domów, z których niektóre zachowują typowy, tradycyjny charakter, włącznie ze piwnicą winiarską, która sytuuje nas w tematycznym, otaczającym ten obszar krajobrazie, naznaczonym winnicami i światem wina.

Ten punkt widokowy ukazuje się naszym oczom zaraz po wejściu na ścieżkę, po lewej stronie niewielkiej równiny. Oferuje nam panoramiczny widok na wnętrze kaldery i jej ściany; jest to fantastyczne obserwatorium, dzięki któremu możemy podziwiać geologiczną różnorodność kaldery. Spośród najbardziej przyciągających uwagę elementów należy wymienić skupisko magmy, usytuowane po lewej stronie stoku wzniesienia Pico de Bandama, po wewnętrznej stronie kaldery. Możemy je rozpoznać za sprawą szeregu poziomo ułożonych warstw w pasie o długości 50 metrów, o trójkątnym i nieregularnym kształcie.

Ten położony na występie skalnym punkt widokowy usytuowany jest na wysokości 380 metrów i rozciąga się z niego widok na całą kalderę. Możemy się stąd przyjrzeć pierścieniom skalnych warstw stanowiących budulec tworzących depresję ścian. Wyraźnie widać poszczególne strefy dna kaldery: zarówno strefy, gdzie wciąż utrzymują się pozostałości rolnicze, jak i ciepłolubny las, który rozprzestrzenia się na coraz większe obszary, odzyskując utracony teren.

Przechodzimy przez strefę, w której podłoże zmieniło strukturę z zatrzymujących wilgoć pozostałości wulkanicznych pierwszego odcinka do aluwiów na zboczach. Zagłębiamy się w strefę, w której ciepłolubny las z występującymi w nim gatunkami drzewa mastykowego, oliwki europejskiej i palm miesza się z pokaźnych rozmiarów blokami skalnymi, jakie spadły ze skarpy, i od których wywodzi się nazwa tego miejsca.

Ta dziś na pół podupadła osada przenosi nas w wiek XVI - czasy pierwszego osadnika kaldery, Daniela Van Damme´a, któremu zawdzięcza swoje miano. Kompleks składa się z domu-spiżarni z kondygnacją w kształcie litery L, tłocznią do tłoczenia winogron - jedną z najstarszych z całej wyspy Gran Canaria -, szopą dla zwierząt, klepiskiem i piecem.

Wychodząc z Casas del Fondo wchodzimy na okrężny szlak, który poprowadzi nas przez wszystkie zakątki kaldery; pozostawimy w tyle dom ostatniego mieszkańca kaldery, niejakiego Agustinito, przejdziemy obok jeziorka z obserwatorium ptactwa aż do momentu dojścia do klepiska o nazwie Era del Acebuche, zlokalizowanego naprzeciw Casas del Fondo, na terenie Natero - centralnej strefy kaldery. W skład kaldery wchodzą 3 klepiska, sugerujące nam, jak istotną rolę odgrywała na jej terenie uprawa zboża.

Od południowo-wschodniej strony kaldery przechodzimy przez przepiękny, ciepłolubny las z okazami drzew mastykowych, oliwki europejskiej, palmami i draceną, które pną się zboczami aż do skarpy. W tej strefie znajduje się jedyne na terenie kaldery ujęcie wody w postaci prostego kranu, jaki znajdujemy na terenie Casas del Fondo. W tym miejscu można delektować się panującą na terenie kaldery ciszą i pozwolić się ponieść pięknu przyrody, gdyż imponujących rozmiarów, pionowe ściany izolują nas od zewnętrznego świata. Warto jest tego doświadczyć zanim ruszy się w drogę powrotną po zboczu.